Stories

Het was voor deze crisis gemakkelijk voor veel werknemers om extra uren te maken en daarmee bonussen te verdienen. Door COVID-19 werd (wereldwijd) minder kleding verkocht en dit bracht veel werknemers in de problemen. Er werden geen extra uren meer gedraaid in de fabrieken. Werknemers moesten om 16.00 uur hun werk verlaten, hun inkomen ging daardoor achteruit en het werd lastig om hun gezin te onderhouden.

Natuurlijk waren veel mensen bang om corona te krijgen, ook in de fabriek. Werknemers waren bang om besmet te raken op het werk, om in quarantaine thuis te moeten zitten en daarmee hun inkomen te missen. Ik was zelf ook bang om corona op te lopen en misschien mijn familie te besmetten. Omdat ik een actief vakbondslid ben, heb ik meer verantwoordelijkheden op me genomen, boven op mijn reguliere werk. Zo heb ik geholpen bij het testen van werknemers, om er voor te zorgen dat mensen veilig hun werk konden doen.

"We zitten samen in deze pandemie"

Ik wil vooral voorstellen dat de werknemers zich begrepen voelen door de werkgevers. We zitten samen in deze pandemie. We vragen werkgevers vooral om hun werknemers te begrijpen en om hen meer bonussen en hogere salarissen te geven om de leefsituaties te verbeteren.

Daarnaast hoop ik dat COVID-19 snel zal verdwijnen, zodat wij, de werknemers, ons gelukkig en zelfverzekerd kunnen voelen om naar het werk te gaan.

Geen angst meer voor onze gezinnen. We willen werken voor een betere toekomst.

"Ik at in die tijd alleen eieren, noedels en vis in blik"

Yin (26) werkt in een naaiproductielijn waar ze sportbroeken naait. Daarnaast is ze actief vakbondslid. Ze vertelt ons wat de impact van COVID-19 is op haar leven. 

In het begin ging ik zoals gewoonlijk naar mijn werk. Maar toen er veel gevallen waren van besmettingen op mijn werk, vroeg het ministerie aan werkgevers om hun werknemers te testen op COVID-19. Daarvoor moesten we naar verschillende testlocaties, met busjes of tuk tuks. Dat was niet prettig, want stel dat er iemand besmet was en je zit met zoveel mensen bij elkaar, dan is de kans groot dat andere mensen in dat voertuig ook besmet raken. 

Geld verdienen tijdens de uitbraak was erg lastig. Ik weet dat sommige werkgevers slechts 50 procent van het basissalaris uitbetaalden. Ook ik had te weinig geld om alles te kunnen betalen voor mij en mijn familie.  

Omdat ik had gewerkt met iemand met corona, moest ik twee weken in quarantaine in een flat. Ik was 14 dagen alleen in deze kamer. Na die weken moest ik nog een test doen en – ook al was de test negatief- nog een week in quarantaine. In die tijd at ik alleen eieren, noedels en vis in blik.  

Mijn buren wilden niet met me praten, ze deden alsof ze mij niet zagen en ik een vreemde voor hen was. Ik voelde mij gediscrimineerd. Zelfs na de quarantaine bleven mensen nog steeds bij mij uit de buurt.  

De lockdown was van april tot mei, ik ben bang dat we weer in een lockdown moeten zitten. Als het gebeurt, zal ik al mijn best doen om me weer aan te passen.  

Mijn wens  

Ik wil de regering vragen om werknemers te helpen die in lockdown zitten. Van de internationale organisaties zou ik willen vragen om bij te dragen aan voedsel wanneer we in lockdown zitten. Daarnaast wil ik dat onze werkgevers meer begrip hebben voor de toestand van de werknemers die ook hun familie moeten onderhouden. Aan de kopers van de kleding vraag ik om meer producten uit Cambodja te kopen. Hoe meer producten jullie kopen, hoe meer geld werknemers krijgen.